Waar is die tent van God? – 12 juli 2020 – Afscheid van Tina Geels

Waar is die tent van God?

Overdenking – Tina Geels (12 juli 2020)

Waar is die tent van God? Toch niet op de camping waar je straks misschien naartoe zal gaan; dat zou wel erg banaal zijn.
God bij Bakkum aan zee.
Hoewel Bakkum aan zee heel gezellig kan zijn, weet ik van vrienden.
Zelf heb ik een ander gevoel bij de tent van God.
Een dierbare herinnering wil ik van middag graag met jullie delen.
Als kleine meid van zeven zat ik soms op zondag in de oude kerk van mijn jeugd.
Weggekropen, tegen mijn moeder aangeleund.
Ik zat daar best, dat ene plekje van samen voelde super veilig.
Deze herinnering heb ik altijd bewaard in mijn religieuze plakboek.
Dicht bij mijn moeder- werd later dicht bij God, in een ruimte waar je veilig bent.

De tent van God komen we tegen in de oude verhalen van de Bijbel.
Zij werd steeds weer opgezet en afgebroken in de woestijn op weg naar het beloofde land.
In die tent reisde God zichtbaar mee, als steun in de rug.
Het werd een lang verhaal, met profeten en zieners onderweg.
Een verhaal over Jezus als waarheid, als weg en leven voor ons.
Een verhaal over geweld en pijn, als een beest dat ons leven bedreigt.
Een verhaal over jaloezie, het zaaien van verdeeldheid, ook dichtbij huis.
Een verhaal over angst, word ik ziek of gaat het goed?
Dit lange verhaal komt tot rust bij de ziener op Patmos.
De toon wordt nu zachter, de beelden zijn rijk van kleur.
Groots en meeslepend is daar de stad van de mens:
Jeruzalem daalt neer uit een hemel zonder grenzen.
Een stad, waar tempel, kerk en moskee in elkaar zijn opgegaan.
Centrum van de wereld waar het veilig is voor iedereen, waar de kinderen spelen in het gras aan de rand van de stad.
Jeruzalem, stad van vrede- Dat is het perspectief wat ons wenkt… Too much? Misschien.
Daarom: dat andere beeld in één adem genoemd, haast in de schaduw van zichzelf:
Zie de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen …
Ik voel mij begrepen…
Met die paar woorden ben ik terug in de oude banken van de kerk van toen maar nu verdiept- meer innerlijk.
Alsof er hier iets opengaat wat er altijd is geweest.
Het doek van de tent was opengeslagen en heeft mij uitgenodigd naar binnen te gaan.
Zo ging ik mee op avontuur met de Ene Nabije, God genoemd.

Zij bracht mij waar ik anders niet was gekomen, op plekken bij mensen in nood.
Ook ver weg, waar de tent van de Ene heel anders wordt beleefd.
Bij de Indianen in Amerika, bij de sjamanen, bij de monniken in het klooster, en bij de zigeunerkinderen in Roemenië, onder het vuil maar met ogen die glimmen van plezier.
Die ene tent van samen groeide als een veilige koepel over mijn leven.
Als beeld van de Ene, haar vleugels – over mij heen gevouwen.
Sjechina- Geest van nabijheid, voor als je het zelf niet meer weet.

Waar is de tent van God, de plek van samen dan vandaag?
Een wereld in nood, de straten verlaten, onzekerheid over alles.
Gaat Corona voorbij of komt het weer terug, het beest wat op ons jaagt?
Een wereld waar jonge mensen zoeken naar houvast.
Een wereld waar kinderen op de vlucht zijn, niemand om bij weg te kruipen.

Waar is die tent waar je kunt schuilen tegen zwaar weer?
Een plek in de stad waar je elkaar nog kunt vinden voorbij aan Godshuizen verlaten of omgebouwd tot een bed en breakfast voor de buitenlandse toerist.
Dat zal hier trouwens niet zo gauw gebeuren in de NK.
Waar is de tent van God?
Ik denk aan het gedicht van een oude vriend, Bas.
Ik las het van de week.
Een fragment uit: Wegkijken, stilzwijgen:

Zolang ondergronds de zwarte pijn van eeuwen her… en dan ineens sta je daar op de Erasmusbrug,
Saïda met een design hoofddoek, lachend samen met Abdoellah, zichtbaar en hoorbaar in eindeloos lint van anonieme jonge mensen….
Elders in de Bijlmer op afstand en zo nabij, zien onverwacht duizenden jongeren elkaar voor het eerst en praten en zingen door hun mondkapjes heen.
Verbinden dwars tegen wegkijken en stilzwijgen in… luisteren elkaar te voorschijn.
Pijn en woede tilt hen naar een onbekend, oplichtend later.
Vanaf daar waait een ondergronds spoor van verlangen naar waarachtig leven…

Daar op de Erasmusbrug, daar was toen de tent van samen …
Er is iets open gegaan wat al die tijd op slot leek te zitten.
Liefde en nabijheid naar elkaar die er altijd is geweest, daar in de wind op de brug van Rotterdam.
De tent van samen is de tent van de Ene Nabije God- waar je het niet verwacht in pijn en in verlies, toen je troost vond bij elkaar.
Toen je samen zo gelachen hebt op dat ene feest.
De tent van God is in een warme liefdesnacht op een zachte zomeravond.
Want de Ene nabije houdt van het hele leven.
Zij masseert wat hard is en versteend, maakt soepel en zacht, zoals het leven is bedoeld.
Zij bewaart ook jou bij het grote verhaal van liefde en aandacht voor elkaar.
Een oud verhaal, teruggevonden in deze gekke tijd.

De tent van God is bij ons, onder ons en in ons.
Soms zo vanzelf dat je er niet bij stil gaat staan.
Gewoon, ik houd je even vast, ik loop nu met je mee.
Gewoon, omdat we elkaar nodig hebben.
Gewoon als een oud anker in het nieuwe normaal.

Soms zijn er van die momenten dat je zelf de tent van de Ene mag zijn.
Jij in je kracht maar ook in je kwetsbaarheid, jij met een luisterend oor.
Jij, als de tent van samen: slaat haar doek voor je open.
Zij laat je binnen in de ruimte van de Ene liefdevolle God.
En als je moet wachten- wacht dan.
Tot zij het tentdoek voor je openhoudt en je uitnodigt om binnen te gaan.

De tent van God, dus toch op de camping bij Bakkum aan zee.
Ja, het zijn die momenten waarin je thuiskomt, ondanks alles wat er om ons heen gebeurt.

Ik ben dankbaar voor de momenten op mijn weg waar ik thuis mocht komen, bij de ander en zomaar in de grote stilte zelf.
Die momenten waar ikzelf het tentdoek open kon slaan misschien ook wel voor jou.
De momenten waar we samen de tent van de Ene mochten zijn.
Vrijzinnig Delft sluit daar vandaag bij aan.
Ik ben dankbaar voor de vele momenten van nabijheid en vertrouwen ook met de jongeren van de Pizzaclub.
Ik denk aan de gesprekken, de lessen van de woestijn vaders, de wekelijkse meditatie en de retraites, winter en zomer.
De Nieuwjaarsontmoeting en de afsluiting van het seizoen.

Jullie trektocht gaat verder, alleen en met elkaar in de gemeenschap.
Blijft bij elkaar en wees open en gastvrij.
Misschien denk je nog eens terug aan de tent van samen.

Zie de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen.
Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal niet meer zijn.
En Hij zei: Zie ik maak alle dingen nieuw.
Ik ben de alfa en de omega, het begin en het einde.
Wie dorst heeft, geef ik te drinken uit de bron die leven geeft… Jij bent die stem, de tent en tegelijk word je uitgenodigd om binnen te gaan voor nu en altijd.

 


Liturgie

Delft liturgie 12 juli 2020

 


 

Afscheidsbundel Tina Geels

Ter gelegenheid van het afscheid van Tina werd een bundel samengesteld met, zoals Tina zelf zegt in het voorwoord: “kleine overdenkingen, genoteerd om mee te nemen voor onderweg. Woorden die passen bij Vrijzinnig Delft, zo veelkleurig als zij is.”

“Mijn overwegingen zochten een weg naar jouw hart. Met elkaar zijn we nieuwe wegen ingeslagen. Steeds was daar de uitdaging van vasthouden en loslaten, wat neem je mee en wat laat je achter? Dat allemaal klinkt mee in de meditaties die u in deze afscheidsbundel aan zult treffen. Iets van de tijdsgeest, van alles wat alweer voorbij is gegaan. Iets van onze vragen, angst en hoop. Iets van … wat er verder in de lucht en boven de markt hangt. Iets van dat onzegbare, dat Ene wat met ons mee gaat als we zoeken naar houvast in een turbulente tijd.”

Klik hier om de bundel te downloaden